نقد و بررسی بازی Pokemon Legends: Z-A

Pokemon Legends: Z-A تجربه‌ای تازه و سرگرم‌کننده برای مجموعه پوکمون است؛ با سیستم مبارزه‌ی جدید و تمرکز بر مگا اوولوشن، هرچند گرافیک و صدا کمی ناامیدکننده‌اند.

پس از سال‌ها انتقاد از تکراری بودن فرمول همیشگی پوکمون، استودیوی Game Freak بالاخره تصمیم گرفت مسیر جدیدی را امتحان کند. آن‌ها در سال ۲۰۲۲ با بازی Pokemon Legends: Arceus تمام قواعد کلاسیک مجموعه را کنار گذاشتند و تجربه‌ای متفاوت ارائه دادند که بلافاصله به یکی از موفق‌ترین بازی‌های تاریخ پوکمون تبدیل شد. حالا با Pokemon Legends: Z-A، استودیو تلاش کرده همان جادوی تازه را در قالبی جدید بازآفرینی کند — و تا حد زیادی هم موفق بوده است.

برای دسترسی به اخبار و حواشی جدید سینما و به روزترین مقالات تکنولوژی، همچنین جهان بی پایان ویدیو گیم حتما به پلیفای سربزنید و از تماشای کانال یوتیوب ما غافل نشوید.

بازگشت به منطقه کالوس، این بار در دل لومیو سیتی

اتفاقات بازی در شهر Lumiose City جریان دارد؛ نسخه‌ی پوکمونیِ پاریس، با برج مخصوص خودش که یادآور برج ایفل است. بازی هنوز کاملاً جهان‌باز نیست، اما همانند Arceus، منطقه‌های بزرگی برای کاوش دارد. بازیکنان می‌توانند آزادانه در خیابان‌های شهر گشت بزنند، خرید کنند، آیتم جمع کنند یا به مناطق طبیعی اطراف — موسوم به Wild Zones — سر بزنند که در آن‌ها پوکمون‌های وحشی فراوانی دیده می‌شوند. بیش از ۲۰۰ پوکمون در بازی حضور دارند و شکار و افزودن آن‌ها به تیم، همچنان هیجان‌انگیز است.

محور اصلی داستان: تکامل‌های دیوانه‌وار

با توجه به اینکه Z-A در منطقه‌ی Kalos جریان دارد، تمرکز اصلی بازی بر ویژگی محبوب Mega Evolution است. داستان حول پدیده‌ای به نام Rogue Mega Evolution می‌چرخد؛ جایی که برخی پوکمون‌ها بدون مربی و به‌صورت کنترل‌نشده دچار تکامل مگا می‌شوند — فرآیندی دردناک که باعث می‌شود به شهر حمله کنند. نبرد با این پوکمون‌های بی‌مهار، از سخت‌ترین چالش‌های بازی به حساب می‌آید و نیازمند انتخاب دقیق تیم و استراتژی مناسب است.

در این نبردها، بازی طراحی‌های تازه‌ای از مگا پوکمون‌ها به نمایش می‌گذارد: از Mega Starmie با پاهای دراز و Mega Victreebel متورم گرفته تا طراحی‌های چشم‌نوازتر مثل Mega Skarmory طلایی و Mega Malamar درخشان.

سیستم نبرد جدید و پرتحرک

Z-A ساختار کلاسیک نوبتی پوکمون را کنار گذاشته و به سراغ نبردهای لحظه‌ای (Real-Time) رفته است. هر پوکمون هنوز چهار حرکت دارد، اما حالا هر کدام زمان شارژ مخصوص خود را دارند. بازیکن باید جای‌گیری، زمان اجرای حملات و تطبیق نوع پوکمون را لحظه‌به‌لحظه مدیریت کند.

این تغییر باعث شده نبردها سریع‌تر و هیجان‌انگیزتر شوند، در حالی که استراتژی همچنان اهمیت بالایی دارد. وضعیت‌هایی مانند «گیجی» یا «سمی‌شدن» هنوز وجود دارند، اما به‌صورت بلادرنگ رخ می‌دهند، نه در قالب متن‌های خسته‌کننده‌ی نوبتی.

قانون قدیمی که فقط می‌توانستید در هر نبرد یک مگا ایولوشن داشته باشید، این بار حذف شده است. حالا هر زمان که انرژی مگا کافی جمع شود، می‌توان چندین پوکمون را در یک نبرد مگا ایولوشن کرد. این ویژگی گاهی مبارزه را ساده‌تر می‌کند، اما عمق استراتژیک آن را نیز افزایش می‌دهد.

البته تمرکز بیش‌ازحد بازی روی مگا ایولوشن باعث شده برخی پوکمون‌ها کم‌اهمیت‌تر شوند. مثلاً یکی از پوکمون‌های محبوب من، Arbok، چون قابلیت مگا ندارد، در نبردهای دشوار دیگر توجیهی برای حضور در تیم نداشت. خوشبختانه سازندگان برای این مسئله هم راه‌حلی دارند: سیستم Plus Moves که به پوکمون‌های عادی اجازه می‌دهد از انرژی مگا برای اجرای نسخه‌های قوی‌تر حملات‌شان استفاده کنند.

بخش چندنفره و رقابتی

Z-A دارای حالت چندنفره‌ی رتبه‌ای است که بازیکنان در آن با هم مبارزه می‌کنند تا پاداش‌های خاصی بگیرند. متأسفانه، سنگ‌های مگا مخصوص استارترهای نسل X و Y فقط از طریق این حالت آزاد می‌شوند، که می‌تواند برای بازیکنان انفرادی ناامیدکننده باشد. با این حال، سیستم مبارزات آنلاین عملکرد قابل‌قبولی دارد، هرچند نسبت به بخش داستانی، کم‌اهمیت‌تر به نظر می‌رسد.

مأموریت‌ها، چالش‌ها و محتوای جانبی فراوان

به‌جز خط اصلی، بیش از ۱۰۰ مأموریت فرعی در بازی وجود دارد — از ماجراجویی‌های کوتاه و طنزآمیز تا مأموریت‌های عمیق‌تر که برای کلکسیونرها بسیار ارزشمندند. سیستم تحقیق و جمع‌آوری پوکمون‌ها (Pokedex) باز هم همان حس جذاب و اعتیادآور قدیمی را تداعی می‌کند. به طور کلی، بازی محتوای بسیار زیادی دارد که می‌تواند برای ده‌ها ساعت سرگرم‌تان کند.

گرافیک و صدا؛ نقطه‌ضعف‌های آشکار

متأسفانه Pokemon Legends: Z-A از نظر بصری ناامیدکننده است. چون بازی در اصل برای Nintendo Switch 1 ساخته شده، نه کنسول نسل بعدی، محدودیت سخت‌افزاری در آن مشهود است. پوکمون‌ها رنگارنگ و دوست‌داشتنی‌اند، اما شهر لومیو حس زنده‌بودن ندارد: NPCها ایستا هستند، ساختمان‌ها بافت تکراری دارند و حس یک شهر واقعی منتقل نمی‌شود. مناطق Wild Zone زیباترند، اما همچنان جای پیشرفت زیادی وجود دارد.

مشکل بزرگ‌تر اما صداگذاری و نبود صداپیشه است. افکت‌های صوتی قدیمی و صدای پوکمون‌ها از نسخه‌های پیشین تکرار شده‌اند و خبری از دیالوگ صوتی در میان نیست. در سال ۲۰۲۵، نبود صداگذاری در صحنه‌های مهم کمی عجیب و آزاردهنده است.

با این حال، بازی از نظر فنی بسیار پایدارتر از Scarlet & Violet است. هیچ باگ یا افت فریم جدی گزارش نشده و روی Switch 2 عملکرد روانی دارد.

در انتها از شما عزیزان دعوت میشود که برای مطالعه مقاله مربوط به نقد و بررسی بازی Battlefield 6؛ تک‌نفره ضعیف، چندنفره عالی کلیک کنید.