نقد و بررسی لایو اکشن «Lilo & Stitch» – نوستالژی زیر تیغ بازسازی

نقد ها بنظرم کاملا بی‌جا بود! من طرفدار نسخه ۲۰۰۲ بودم و با گارد برخورد کردم نسبت به لایو اکشن ساخته شده اما هنگام تماشا جوری جذب فیلم شدم و لذت بردم که گویی برای اولین بار مجدد دارم این داستان رو میبینم و واقعا قشنگ بود برخلاف چند لایواکشن اخیر دیزنی! و بنظرم علت ساده بودن دیزاین و صحنه و لباس ها برخلاف باقی لایو اکشن ها؛ خود لوکیشن و ماجرا بود که سادگی و واقعی تر بودن رو میطلبید. بنظرم از نقطه ضعف هایی که میشه بهش اشاره کرد واکنش لیلو یا باقی افراد داخل لایو اکشن در برخورد با یه موجود فضایی بود که بیش از حد ساده انگارانه و معمولی بود، انگار نه انگار که یه موجود عجیب قریب دیدن!! اما در مجموع بنظرم قدرت شخصیت لیلو داستان رو زیباتر کرده و بود و فکر میکنم انقدری به مسئله خانواده اشاره شده بود که من بیننده چندجایی بغض کردم و اشک ریختم! کل داستان محور خانواده بود و حتی شیطنت های بیجای لیلو نشان دهنده ترومای از دست دادن خانوادش و تغییر زندگیش بود ! حتی در فیلم استیچ معنای خانوادرو درک میکنه و بخاطر خراب کردنش حتی تصمیم میگیره خودشو تسلیم کنه! لیلو هم در اخر بخاطر حفظ الویت های خانواده به خواهرش اصرار میکنه به فکر تحصیلش باشه حتی در اخر میبینیم خواهر لیلو بازم رهاش نمیکنه و یواشکی میاد کنارش و تنهاش تمیزاره! بنظرم غیر از اون نقطه ضعفی که گفتم و البته یکم روند تند داستان که خیلی هم نقطه ضعف نمیشه گرفتش، واقعا بازسازی دوست داشتنی و قشنگی بود.