۱۰ فیلم بدتر از اتاق از زمان انتشار آن تا امروز

از «اتاق» تا امروز، سینمای بد زنده مانده است؛ از Foodfight! تا Birdemic، این ۱۰ فیلم فاجعه‌بار نمونه‌هایی از بدترین آثار تاریخ پس از The Room هستند.

اوج سینمای بد با فیلم The Room (اتاق) در سال ۲۰۰۳ رقم خورد. کسانی که این را انکار می‌کنند، فقط «مرغ» هستند (چیپ‌چیپ‌چیپ‌چیپ). با این حال، سینمای بد در همان‌جا متوقف نشد. از آثار مدرن «به‌قدری بد که خوبند» تا فیلم‌هایی که صرفاً فاجعه‌بار و غیرقابل‌تماشا هستند، از آن زمان تاکنون آثار زیادی منتشر شده‌اند که حتی سخت‌گیرترین طرفداران سینمای بد را هم راضی می‌کنند.

ساخت فیلمی این‌قدر بد خودش نوعی هنر است. اینکه بتوانی چیزی بسازی که تا این حد بد نوشته شده، زشت فیلم‌برداری شده، ضعیف بازی شده و از هر جهت فاقد کیفیت باشد، کار کمی نیست. تعجبی ندارد که بسیاری از سینمادوستان عاشق تماشای این آثار و تحلیل‌شان هستند. البته اتاق قواعد بازی را تغییر داد، اما این به معنای آن نیست که از آن زمان به بعد فیلم‌هایی به همان اندازه فاجعه‌بار ساخته نشده‌اند.

برای دسترسی به اخبار و حواشی جدید سینما و به روزترین مقالات تکنولوژی، همچنین جهان بی پایان ویدیو گیم حتما به پلیفای سربزنید و از تماشای کانال یوتیوب ما غافل نشوید.

۱۰ فیلم بدتر از اتاق از زمان انتشار آن تا امروز

Disaster Movie (۲۰۰۸)

در دهه ۲۰۰۰، هالیوود وارد دوران ساخت فیلم‌های «طنز پارودی» شد. هر سال تعداد بیشتری از این فیلم‌ها ساخته می‌شد، و به طرز عجیبی هرکدام بدتر از قبلی بودند. اوج این سقوط با فیلم Disaster Movie رقم خورد؛ اثری که ظاهراً فراموش کرده بود فیلم‌های پارودی قرار است حداقل خنده‌دار باشند.

البته اگر به شوخی‌های دستشویی، ارجاعات بی‌معنا به پاپ‌کالچر، و طنز نژادپرستانه علاقه‌مند باشید، شاید تجربه‌ی بدی نباشد — اما بقیه باید آن را مثل طاعون دوری کنند. با تنها ۱٪ امتیاز در Rotten Tomatoes، این بدون شک یکی از بدترین فیلم‌های کمدی تاریخ است، به اندازه‌ای بد که می‌توان آن را سرطان سینما نامید.

Alone in the Dark (۲۰۰۵)

هیچ فهرستی از بدترین فیلم‌ها بدون نام اوه بول (Uwe Boll) کامل نیست. این فیلمساز بدنام، خالق چندین مورد از فاجعه‌بارترین آثار سینماست. اما شاهکارِ او — اگر «شاهکار» را به معنای بدترین بدترین‌ها بدانیم — احتمالاً فیلم Alone in the Dark است.

بر اساس بازی ویدیویی‌ای به همین نام ساخته شده، این فیلم از هر نظر افتضاح است: صحنه‌های اکشن فاجعه‌بار، فضای بصری ناخوشایند، داستانی که هیچ منطقی ندارد، و نورپردازی‌ای آن‌قدر تاریک که به‌سختی چیزی دیده می‌شود. این فیلم هم تنها ۱٪ امتیاز در Rotten Tomatoes دارد و واقعاً سزاوار آن است. در همه‌ی سطوح فیلمسازی بی‌کفایت است، و حتی لطفی ندارد که دست‌کم کمی سرگرم‌کننده باشد.

Double Down (2005)

تامی ویسو راه را باز کرد تا نیل برین (Neil Breen)، پادشاه جدید سینمای بد، بتواند بدود. برین چند تا از لذت‌بخش‌ترین و مسخره‌ترین فیلم‌های قرن ۲۱ را ساخته است — برخی از آن‌ها واقعاً تماشایی‌اند، اما Double Down جزو آن‌ها نیست.

با امتیاز ۴ از ۱۰ در IMDb، این پایین‌ترین نمره‌ی فیلم‌های برین است، و دلیلش کاملاً واضح است. در حالی که فیلم‌هایی مثل Fateful Findings از او قابل‌تماشاتر و خنده‌دارند، Double Down صرفاً یک آشفتگی بی‌منطق است که پیدا کردن حتی یک ذره لذت در میان دیوانگی‌هایش سخت است.

Attack Force (۲۰۰۶)

در این فهرست نام استیون سیگال (Steven Seagal) هم باید باشد. او زمانی ستاره‌ای محترم در دنیای اکشن بود، اما بعدها شهرتش فرو ریخت و شروع کرد به بازی در پروژه‌های فاجعه‌بار پشت سر هم. در میان تمام آثار بد او، Attack Force جایگاه ویژه‌ای دارد.

تصاویر ضعیف، بازی افتضاح سیگال، و از همه مهم‌تر، صحنه‌های اکشن فاجعه‌بار، این فیلم را به هیولایی سینمایی تبدیل کرده‌اند. جالب اینجاست که بخش زیادی از دیالوگ‌های سیگال با صدای فرد دیگری دوبله شده‌اند — شاید خودش هم می‌دانست که دارد در چه افتضاحی بازی می‌کند.

 2025The World Enslaved by a Virus (2021)

سینمای مذهبی، مخصوصاً سینمای مسیحی، گاهی می‌تواند فوق‌العاده باشد، اما گاهی هم به فاجعه‌ای مضحک تبدیل می‌شود. نمونه‌ی کامل آن، 2025: The World Enslaved by a Virus است — یکی از بدترین فیلم‌های تمام دوران، که حتی یک ویژگی مثبت ندارد.

اگر به گروهی از بچه‌های کلاس اول یک دوربین بدهید، احتمالاً فیلمی با داستان منسجم‌تر، بازی بهتر و تصاویر قابل‌تحمل‌تری می‌سازند. این فیلم نه‌تنها بد است، بلکه شرم‌آور است؛ آن‌قدر احمقانه که خودِ ویروس فیلم هم از خجالت، میل به خودکشی پیدا می‌کند.

The Hottie & the Nottie (۲۰۰۸)

با بازی پاریس هیلتون، این یکی از بی‌مزه‌ترین کمدی‌های دهه ۲۰۰۰ است — و این جمله خودش خیلی می‌گوید. داستان درباره زنی است که حاضر است با مردی قرار بگذارد، فقط اگر او برای دوست زشتش هم خواستگار پیدا کند. فیلمی زن‌ستیز، مبتذل و بی‌مایه که در آن هیچ‌چیز درست کار نمی‌کند.

طنز فیلم آن‌قدر تکراری و توهین‌آمیز است که هیچ‌کس نمی‌تواند بخندد. فیلم آن‌قدر بد است که حتی «بدِ بامزه» هم نیست — فقط افتضاح است. اثری تهوع‌آور که حتی از روی شوخی هم ارزش دیدن ندارد.

Superbabies: Baby Geniuses 2 (۲۰۰۴)

فیلم اصلی Baby Geniuses آن‌قدر بد بود که هیچ‌کس فکر نمی‌کرد نسخه‌ای بدتر ممکن باشد — اما کارگردان باب کلارک (Bob Clark) ظاهراً ذهنی سادیستی داشت و پنج سال بعد Superbabies: Baby Geniuses 2 را ساخت.

این فیلم با امتیاز ۰٪ در Rotten Tomatoes به یکی از بدترین فیلم‌های دهه ۲۰۰۰ تبدیل شد. طنز آن بی‌نهایت بی‌مزه است، فیلم‌برداری آن افتضاح، و حتی برای کودکان هم شکنجه‌آور است. دیدن این فیلم از خوردن خاک هم بی‌ثمرتر است.

Kirk Cameron’s Saving Christmas (۲۰۱۴)

نمونه‌ای دیگر از سینمای مذهبی که به‌کلی از مسیر خارج شده است. Saving Christmas با بازی کرک کامرون (Kirk Cameron) خیلی زود به یکی از کم‌امتیازترین فیلم‌های IMDb تبدیل شد — و آن رکورد را مدت‌ها حفظ کرد.

هرچقدر هم که کامرون تلاش کرد ادعا کند دلیل این واکنش‌ها «توطئه‌ی خداناباوران» است، حقیقت ساده‌تر بود: فیلم به‌شدت بد بود. بازی‌ها (به‌ویژه خود کامرون) افتضاح بودند، داستان هیچ منطقی نداشت، و کل فیلم بیشتر شبیه تبلیغی برای خرید و مصرف‌گرایی در کریسمس بود تا فیلمی مذهبی.

Birdemic: Shock and Terror (۲۰۱۰)

در سال ۱۹۶۳، آلفرد هیچکاک با The Birds نشان داد که پرندگان می‌توانند در فیلمی ترسناک، واقعاً دلهره‌آور باشند. اما جیمز نگوین (James Nguyen) هیچکاک نیست، و Birdemic هم The Birds نیست. این فیلم یکی از مضحک‌ترین و بدترین آثار تاریخ است.

با این حال، Birdemic مثل The Room آن‌قدر بد است که تبدیل به سرگرمی می‌شود. هرچند دیالوگ‌ها احمقانه، جلوه‌ها افتضاح و فیلمنامه بی‌منطق است، اما تماشای آن تجربه‌ای خنده‌دار و فراموش‌نشدنی است. یکی از بدترین فیلم‌های نیم‌قرن اخیر — و درعین‌حال یکی از سرگرم‌کننده‌ترین.

Foodfight! (۲۰۱۲)

Foodfight! فراتر از مرزهای سینماست. این فقط یک فیلم بد نیست — بلکه اثری است آن‌قدر عجیب و مضحک که انگار از دنیای دیگری آمده. بسیاری آن را بدترین فیلم دهه ۲۰۱۰ می‌دانند، و واقعاً سخت است با آن‌ها مخالفت کرد.

تصاویر آن کابوس‌وارند، فیلمنامه‌اش هیچ منطق و انسجامی ندارد، و بازیگرانش — از جمله چارلی شین و اوا لونگوریا — باعث می‌شوند بپرسید بودجه‌ی فیلم از کجا آمده. Foodfight! از هر نظر بی‌معنی است و همین آن را به یکی از غیرقابل‌تحمل‌ترین انیمیشن‌های تاریخ تبدیل می‌کند. The Room ممکن است بد باشد، اما این فیلم در سطحی کاملاً متفاوت از فاجعه قرار دارد.

کلام آخر

این مقاله ترجمه ایی از مقاله ایی به همین اسم از سایت collider می باشد.

در انتها از شما عزیزان دعوت میشود که برای مطالعه مقاله مربوط به فیلم Warrior با بازی تام هاردی (Tom Hardy) به موفقیت غیرمنتظره‌ای دست یافت کلیک کنید.